Een half jaar nadat mijn ex een nieuwe baan was gestart kwam de grote verrassing: verliefd op een ander. Ik was daar in eerste instantie nog redelijk relaxt over. Dat kan toch iedereen overkomen!? Gebeurt wel vaker. Hij komt vanzelf tot inzicht. Diep van binnen was ik heel beledigd. We hebben een mooi huis, ik ben een leuke vrouw, we hebben het financieel goed. Wat doet hij nou terwijl ik net ‘ruimte’ maak voor zijn carrière. Ik liet dat niet merken maar dacht het wel, mijn emoties zette ik ‘op slot’. Met redelijkheid en overtuigingskracht komt hij wel tot inzicht was mijn strategie. Op een gegeven moment escaleerde de situatie en ben ik vertrokken. Heb toen aangegeven dat ik er emotioneel niet meer tegen kon.

Na de eerste week kwam ik op zondag begin van de avond thuis. De kinderen rende op mij af en vroegen of het echt waar was dat pappa en mama gingen scheiden. Ik was lamgeslagen, teleurgesteld, maar nu was het in ieder geval duidelijk. Ik dacht dat de grootste uitdaging vervolgens de financiële afhandeling zou zijn. Gelukkig was vrij snel duidelijk dat het financiële deel wel goed zou komen. Wat betreft de kindregeling en de omgang met de kinderen is het niet altijd soepel verlopen. Veel wisselingen bij nieuwe relaties, de kinderen extra naar zich toetrekken op momenten dat daar bij hem ruimte voor was terwijl ze eigenlijk bij mij zouden zijn. En als dat vervolgens toch weer niet uit kwam moest het weer anders. Uiteindelijk kozen voor een regeling waarbij er verdeling werd gemaakt tussen de even – en oneven weken. Zo werd dit ook enigszins duidelijk.

Als je bovenstaande leest zie je alles verwoord door ‘mijn bril’. Per saldo is het natuurlijk ook lekker om te kunnen zeggen dat hij degene was die vreemd ging, en uiteindelijk de stekker eruit trok. Na een paar gesprekken bij de psycholoog kwam ik er achter dat ik eigenlijk ook wel een aandeel had in de scheiding. Dat een scheiding nooit van 1 van beiden komt, maar altijd een proces tussen 2 partners waarin ieder zijn eigen aandeel heeft. Ook al is het in meer of mindere mate, ieder heeft zijn eigen aandeel.

Het zou never-nooit meer gebeuren dat hij mij nog kon raken.

Hoezo deed jij er niets aan toen je merkte dat het niet meer lekker liep tussen jullie? Heb je dat bespreekbaar gemaakt, naar gevraagd, of zelf initiatief genomen om het weer beter te laten gaan? Heb je je waardering voor hem uitgesproken, en ook echt oprecht laten voelen? Nee, als ik eerlijk ben niet. En naarmate het allemaal slechter ging zelf de deur ‘emotioneel’ steeds verder op slot gezet terwijl die zogenaamd ‘open’ stond. Ik was achteraf zo beledigd dat ik het hem misschien ook niet meer gunde. Zag geen goedheid meer in hem. Zonder dat ik het eerlijk toe wilde geven ging ik een strijd aan: het zou never-nooit meer gebeuren dat hij mij nog kon raken. Ik had een beschermlaag opgebouwd waardoor ik dacht altijd gelijk te hebben en nooit meer gekwetst kon worden. Die beschermlaag ben ik nu langzaam aan het afpellen, maar ik loop er af en toe nog wel eens tegenaan.